Był cenionym specjalistą, jednym z twórców i animatorów współczesnej polskiej radioterapii, człowiekiem bezkompromisowo oddanym sprawom pacjentów. Zdrowie i życie zawdzięczają mu tysiące osób leczonych w Zakładzie Radioterapii Narodowego Instytutu Onkologii w Gliwicach. Zginął tragicznie 11 maja 2021 roku. 16 września w Zakładzie Radioterapii gliwickiego oddziału NIO odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą prof. Leszkowi Miszczykowi (1965–2021).
Gest ten poprzedziła transmitowana online uroczystość „Profesor Leszek Miszczyk – Ad memoriam” z udziałem bliskich Profesora (żony Celiny i syna Marcina), zaproszonych gości i przedstawicieli ośrodków naukowych z regionu i kraju, a przede wszystkim przyjaciół i kolegów – pracowników Narodowego Instytutu Onkologii w Gliwicach.
– Był źródłem inspiracji, wybitnym naukowcem i lekarzem poszukującym najskuteczniejszych metod leczenia nowotworów – mówił o profesorze Miszczyku po odczytaniu adresu szefowej NIO, prof. Beaty Jagielskiej, dyrektor gliwickiego oddziału Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie, prof. Sławomir Blamek. O dokonaniach Leszka Miszczyka i jego podejściu do radioterapii pacjentów z chorobami onkologicznymi i nieonkologicznymi opowiadali też w auli im. Jeremiego Święckiego prof. Jerzy Wydmański i dr hab. Dorota Gabryś.
– Czuł się, po pierwsze, lekarzem, po drugie – naukowcem. Chorzy byli dla niego najważniejsi. Był zafascynowany nowymi metodami w radioterapii, które najpierw sprawdzał, następnie sam wdrażał, dzieląc się w krótkim czasie doświadczeniem i wiedzą z współpracownikami oraz szerokim środowiskiem naukowym. Miał fenomenalną pamięć, był też świetnym, konkretnym mówcą, intelektualistą i erudytą, dla którego dane raz słowo było bardzo ważne. Dbał zarówno o rozwój swoich współpracowników, jak i ludzi w potrzebie, którym niósł bezinteresowną pomoc. Trzy lata temu straciliśmy wielki umysł i wspaniałego człowieka – podsumował prof. Wydmański.
Prof. dr hab. n. med. Leszek Miszczyk urodził się 17 sierpnia 1965 r. w Gliwicach. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Od 1990 r., kiedy skończył tę uczelnię, aż do śmierci pracował w gliwickim oddziale Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowym Instytucie Badawczym. Początkowo na stanowisku młodszego asystenta (1990-1996), a następnie asystenta naukowo-badawczego (1996-1997), adiunkta naukowo-badawczego (1997-2002), docenta (2002-2008) i profesora zwyczajnego (od 2008). W 1997 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, w 2002 r. doktora habilitowanego nauk medycznych, w 2008 r. profesora.
W 1996 r. uzyskał specjalizację z radioterapii onkologicznej, od 1998 do 2011 r. pełnił funkcję zastępcy kierownika Zakładu Radioterapii, a od 2011 r. kierował Zakładem Radioterapii, w którym wprowadził m.in. innowacyjny, cybernetyczny nóż CyberKnife. W latach 2010–2015 był zastępcą dyrektora ds. klinicznych gliwickiego oddziału Narodowego Instytutu Onkologii, a w latach 2015–2016 pełnił obowiązki dyrektora.
